W związku z dużą liczbą zapytań o zastosowanie poszczególnych metod terapii przedstawiamy w skrócie najważniejsze informacje.

TERAPIA INTEGRACJI SENSORYCZNEJ

Integracja sensoryczna jest procesem, dzięki któremu mózg otrzymując informację ze wszystkich systemów zmysłowych dokonuje ich segregacji, rozpoznania, interpretacji i integracji z wcześniejszymi doświadczeniami. Na tej podstawie mózg tworzy odpowiednią do sytuacji reakcję nazywaną adaptacyjną. Nierozwinięcie określonych umiejętności powoduje powstawanie trudności w funkcjonowaniu i zachowaniu dziecka.

ZGŁOŚ SIĘ DO TERAPEUTY SI, JEŚLI TWOJE DZIECKO:

• ma słabą równowagę, często potyka się, przewraca,
• unika zabaw związanych z brudzeniem rąk,
• ma opóźniony rozwój mowy,
• ma problemy z utrzymaniem uwagi nad zadaniem,
• nie doprowadza czynności do końca,
• ma słabą koordynację ruchową (np. słabo wycina, rysuje),
• jest wyjątkowo wrażliwe na bodźce (np. zatyka uszy, gdy słyszy dany dźwięk),
• ma obniżoną wrażliwość na bodźce (np. nie zwraca uwagi na zimno, ból),
• szybko się męczy,
• jest stale w ruchu (biega, kręci się, skacze, huśta się),
• ma kłopoty z umiejętnościami samoobsługowymi (jedzenie, ubieranie się itp.)
• ma kłopoty z opanowaniem technik szkolnych (pisanie, czytanie, liczenie)
• nie lubi zabaw ruchowych, gier sportowych,
• miewa odruch wymiotny podczas spożywania niektórych pokarmów,
• chodzi na palcach,
• niechętnie dotyka pewnych zabawek lub przedmiotów,
• nie lubi mycia twarzy, włosów, uszu, obcinania paznokci,
• ma chorobę lokomocyjną,
• nie lubi wybranych tkanin ubraniowych (np. wełna)
• skarży się na ściągacze w skarpetach,
• nie ma ustalonej dominacji ręki mimo ukończonych 4 lat,
• ma nienaturalny lęk przed wysokością, ruchem, upadkiem,
• podczas zajęć stolikowych często podpiera głowę,
• ma problem z nauczeniem się nowych zadań ruchowych, np. jazda na rowerze,
• nieprawidłowo trzyma kredkę, długopis,
• preferuje siedzący tryb życia,
• niechętnie podejmuje się nowych zadań np. ruchowych,
• ma trudności z naśladowaniem ruchów.

EEG BIOFEEDBACK

Biofeedback" dosłownie oznacza; „biologiczne sprzężenie zwrotne"; bio (od biologiczny) i feedback (ang. sprzężenie zwrotne). EEG (elektroencefalogram) to zapis czynności bioelektrycznej mózgu, zarejestrowany za pomocą przystawionych do skóry głowy elektrod. Polega na podawaniu pacjentowi informacji o pracy jego mózgu, dzięki czemu może on nauczyć się świadomie modyfikować charakterystyki własnych fal mózgowych.   Upraszczając, można przyjąć, że pacjent wzmacnia fale sprzyjające koncentracji, relaksacji, panowaniu nad emocjami, a hamuje fale związane z silnymi emocjami, pobudzeniem, napięciem, stresem, bądź lękiem. Trening polega więc na autoregulacji, normalizacji fal mózgowych.
      W wyniku systematycznej terapii następuje modyfikacja czynności bioelektrycznej mózgu na skutek zmian zachodzących w połączeniach pomiędzy komórkami nerwowymi: tworzą się nowe połączenia synaptyczne. Dzięki plastyczności mózgu efekty uzyskane podczas treningów są długotrwałe, a poprawa wzorca bioelektrycznego mózgu umożliwia poprawę funkcjonowania psychoneurologicznego.
      Dzięki treningom EEG Biofeedback poprawiają się: uwaga, koncentracja, szybkość myślenia, mowa, wzrasta kreatywność, zdolność do rozwiązywania problemów, zmniejszeniu ulegają fizjologiczne objawy nadpobudliwości psychoruchowej, podnosi się samoocena, odporność na stres, zdolność do opanowywania gniewu i kontroli emocji. Dzieci osiągają lepsze wyniki w szkole, są spokojniejsze, pewniejsze siebie, zaczynają wierzyć w swoje możliwości. Pod wpływem treningów wiele dzieci dotąd zamkniętych i małomównych stają  się bardziej otwartymi, chętnymi do kontaktów towarzyskich i do aktywności społecznej.

WSKAZANIA DO TERAPII EEG-BIOFEEDBACK:

• autyzm,
• zespół Aspergera;
• problemy z zapamiętywaniem;
• stany lękowe;
• nocne moczenie;
• problemy ze skupieniem uwagi na danej czynności;
• obniżenie nastroju;
• dziecięce porażenie mózgowe;
• jąkanie;
• niepełnosprawność intelektualną;
• zaburzenia koncentracji uwagi;
• deficyt uwagi (ADD);
• dysfunkcje rozwojowe: dysleksja, dysgrafia , dyskalkulia;
• zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD);
• obniżona motywacja do nauki;
• zaburzenia snu;
• fobie szkolne;
• zaburzenia mowy.

TERAPIA LOGOPEDYCZNA

Terapia logopedyczna to całość specyficznych, zamierzonych oddziaływań ukierunkowanych na usunięcie wszelkich zakłóceń procesu porozumiewania się (od prostych wad wymowy do niemożności mówienia włącznie).

ZGŁOŚ SIĘ DO LOGOPEDY, JEŚLI TWOJE DZIECKO:

• w wieku 6 miesięcy nie gaworzy, nie reaguje na bodźce dźwiękowe,
• po ukończeniu 1 roku życia nie wypowiada sylab oraz pojedynczych słów, masz wrażenie, że nie rozumie wydawanych do niego poleceń,
• w wieku 2 lat nie wypowiada prostych słów typu mama, baba, tata, dada,
• między 2 a 3 rokiem życia nie mówi, porozumiewa się za pomocą sylab lub gestów,
• w wieku 3 lat nie buduje prostych zdań, i nie wymawia wszystkich samogłosek ustnych,
• w wieku 4 lat nie potrafi opowiedzieć krótkiej historyjki obrazkowej, wypowiada proste słowa lub równoważniki zdań, zniekształca wyrazy, zamienia głoski dźwięczne na bezdźwięczne.
• między 5 a 6 rokiem życia nie potrafi wymawiać głosek szumiących (sz, ż, cz, dż) i mowa dziecka nadal jest niezrozumiała dla otoczenia.
• w wieku 6 lat nie potrafi wypowiadać poprawnie wszystkich głosek, nie potrafi podzielić wyrazów na sylaby i głoski,
• w wieku 7-9 lat dziecko ma nadal wadę wymowy, przekręca trudniejsze wyrazy, ma trudności z nazywaniem, zapamiętywaniem liter alfabetu, cyfr, popełnia liczne błędy gramatyczne i stylistyczne, ma kłopoty z pisaniem, myli litery podobne pod względem kształtu, popełnia dużo błędów podczas przepisywania tekstu,
• ma zmiany anatomiczne w budowie narządów mowy,
• podczas mówienia wsuwa język między zęby lub ociera nim o wargi,
• nawykowo oddycha buzią,
• ma problemy z połykaniem, często się ślini,
•  mówi przez nos,
• mówi niechętnie, unika kontaktu,
• zacina się, powtarza poszczególne głoski, sylaby, a nawet całe wyrazy podczas codziennych wypowiedzi, czemu może współtowarzyszyć wzmożone napięcie i tiki.

WCZESNA NAUKA CZYTANIA
METODĄ J.CIESZYŃSKIEJ

 To niezwykle skuteczna metoda nauki czytania opracowana przez doświadczonego logopedę prof. Jagodę Cieszyńską. Metoda ta poparta jest o wyniki licznych współczesnych badań neuropsychologicznych oraz wieloletnie doświadczenia logopedyczne i terapeutyczne. Metoda Krakowska doskonale się sprawdza, ponieważ wykorzystuje naturalną skłonność każdego człowieka do mówienia sylabami. Naukę czytania rozpoczyna się od poznania samogłosek ustnych - co stanowi powrót do prymarnych, niemowlęcych artykulacji. Odczytanie samogłosek angażuje głównie prawa półkulę mózgu, która w sposób symultaniczny, kompleksowy ujmuje obraz graficzny litery. Dzięki wykorzystaniu wizualizacji w umyśle dziecka integrują się obraz, ruch i dźwięk związany z artykulacją danej samogłoski.

Kolejność faz i wprowadzanie poszczególnych głosek:
ETAP I - od samogłosek prymarnych do sylaby otwartej
ETAP II - od sylaby otwartej do pierwszej sylaby
ETAP III - czytanie sylab zamkniętych
ETAP IV - czytanie nowych sylab otwartych i zamkniętych
ETAP V - samodzielne czytanie tekstów. 

DLA KOGO?
Metodą symultaniczno-sekwencyjną można pracować z absolutnie każdym dzieckiem, ponieważ jest metodą opartą o program rozwojowy, jest nastawiona na realizację naturalnych etapów rozwoju, które musi przejść każde dziecko, niezależnie od schorzenia. Doskonale sprawdza się w terapii dzieci z:

• autyzmem
• Zespołem Aspergera
• Zespołem Downa
• trudnościami szkolnymi
• dysleksją
• z dziećmi niemówiącymi
• z dziećmi dwujęzycznymi

TRENING SŁUCHOWY

Jeżeli zachodzi taka potrzeba terapia logopedyczna wspomagana jest stymulacją słuchową - seria Słucham i uczę się mówić J. Cieszyńskiej i E. Wianeckiej. Trening prowadzony jest w słuchawkach, by odgrodzić dziecko od bodźców i stymulować bezpośrednio analizator słuchu. Systematycznie prowadzony trening słuchowy wyzwala mechanizm spontanicznego naśladowania wypowiedzi językowych, kształtują i utrwalają prawidłowy wzorzec wymowy oraz stymulują słuch fonemowy. Trening pozwala dziecku zrozumieć zależność między dźwiękiem, obrazem graficznym i znaczeniem. Ćwiczenia wpływają także na poprawę koncentracji, uwagi i funkcjonowania poznawczego.

STYMULACJA PRZEZNACZONA JEST DLA DZIECI:

• dwujęzycznych
• niedosłyszących
• z niezakończonym rozwojem mowy
• z wadami wymowy
• z afazją i alalią
• z zaburzoną komunikacją językową
• z zaburzeniami rozwoju (w tym autyzm)
• z zaburzeniami genetycznymi

TERAPIA DELACATO

Podstawowym założeniem metody C. Delacato jest przekonanie, że mózg nieprawidłowo analizuje i syntetyzuje informacje przesyłane z receptorów zmysłów. Terapia polega na diagnozie (obserwacja dziecka i wywiad z rodzicem), oraz opracowaniu miesięcznego programu stymulacyjnego dla dziecka . Program realizowany jest przez rodziców lub każdą inną osobę, której zostanie dokładnie zaprezentowany podczas przekazania sekwencji. Celem terapii, jest normalizacja pracy zmysłów.

ZGŁOŚ SIĘ DO TERAPEUTY DELCATO JEŚLI DZIECKO:

• wpatruje się w mikroskopijne pyłki ku­rzu lub maleńkie punkciki w otoczeniu, ruch przedmiotów na wietrze,
• fascynuje się kiwaniem w przód i w tył, na boki, ruchem kołowym, kręcącymi się przedmiotami, zabawkami,
• patrzy przez dziurki, pęknięcia, palce, obraca przedmioty przed oczami,
• fascynuje się skomplikowanymi wzorami,
• ma niechęć do dużych, mocno naświetlonych przestrzeni, słońca,
• nadmiernie interesuje się źródłami światła - wpatruje się w światło,
• ma nieuzasadniony lęk przed ciemnością,
• patrzy jakby "przez" ludzi, przedmioty,
• rozciąga, uciska, zaciska powieki,
• zatyka uszy, wkłada przedmioty do uszu, ma lęk przed gwałtownymi dźwiękami,
• nie reaguje na głośne hałasy przy jednoczesnych silnych reakcjach na ciche dźwięki, powtarzanie komunikatów, które ktoś wypowiedział w innym pomieszczeniu,
• protestuje przy obcinaniu, czesaniu włosów, dotykaniu uszu,
• robi wokół siebie hałas - krzyczy, uderza rękami w różne powierzchnie, klaszcze, trzaska drzwiami, lubi urządzenia elektryczne, zabawki wydające dźwięki,
• lubi bałagan, rozrzuca zabawki, otacza się wieloma przedmiotami
• natrętnie spuszcza wodę w toalecie, odkręca krany,
• przyjmuje nienaturalne pozycje ciała, wygina kończyny,
• pociera, głaszcze, skubie, drapie, gryzie itp. różne partie ciała,
• dotyka różnych powierzchni, głaszcze ściany,
• lubi chodzić nago, ma tendencja do rozbierania się, ściągania obuwia,
• unika dotyku, nie przytula się, niechętnie podaje dłoń,
• unika kontaktu z substancjami sypkimi, lepkimi, klejącymi, mokrymi,
• zawija się w koce, firanki, wciska się w kąty, za meble itp.
• sprawia wrażenie, że nie czuje bólu np. wbija sobie ostre przedmioty w ciało,
• potyka się, przewraca, chodzi na palcach, jest niezgrabne ruchowo,
• niechętnie zmienia pozycje ciała, preferuje pozycje siedzące lub leżące, chodzi na szeroko rozstawionych nogach,
• ma napady hiperaktywności choć na ogół jest dzieckiem spokojnym,
• skacze, biega, porusza się szybko i niebezpiecznie, dąży do gwałtownych zmian w położeniu głowy i ciała,
• obwąchuje ludzi,  przedmioty, także te powszechnie uważane za szczególnie odrażające,
• niechętnie oddaje mocz lub stolec,
• wymiotuje, dusi się, dławi, pomimo tego, że nie jest to spowodowane czynnikami chorobotwórczymi ,
• ma opór przed jedzeniem, niechętnie przyjmowało pokarm z piersi w okresie niemowlęcym
• przesłania ręką usta i dmucha w kierunku nosa,
• wkłada przedmioty do nosa, dłubie w nosie,
• liże różne przedmioty, części ciała, wkłada rzeczy do buzi,
• zasysa policzki do wewnątrz jamy ustnej, ssie język, gryzie wewnętrzną stronę policzków,
• zdaje się nie posiadać uczucia głodu, niechętnie spożywa pokarmy, wypluwa posiłki.

DIAGNOZA FUNKCJONALNA

Diagnoza umiejętności i funkcjonowania wykonywana na ogół przy pomocy Profilu Psychoedukacyjnego PEP-R Schoplera i Reichlera oraz Arkuszem Komepetencji Kielina. Jest to całościowa diagnoza funkcjonowania dziecka, określana we wszystkich sferach jego rozwoju (Naśladowanie, Koordynacja wzrokowo-ruchowa, Percepcja, Motoryka duża i mała, Czynności poznawcze, Komunikacja oraz Mowa czynna,). Daje także możliwość zdiagnozowania dziecka pod względem jego zachowania i uspołecznienia oraz czynności samoobsługowych. Pozwala na określenie ogólnego wieku rozwojowego dziecka i wieku rozwojowego w każdej z wymienionych sfer oraz porównanie go do wieku życia. Uzyskany wynik w poszczególnych sferach wskazuje na ewentualne dysharmonie w rozwoju oraz na umiejętności będące poniżej lub powyżej wieku życia dziecka.  Daje obraz aktualnych możliwości dziecka wraz z umiejętnościami, które są na etapie obiecującym - rozwijają się. Jest podstawą do budowania programu terapeutycznego.

DIAGNOZĘ FUNKCJONALNĄ WYKONUJEMY KIEDY:

• chcemy wiedzieć na jakim poziomie rozwoju funkcjonuje dziecko
• jakie dziecko ma możliwości
• jakie umiejętności znajdują się w sferze najbliższego rozwoju dziecka
• dziecko rozwija się nieharmonijnie
• ma opóźniony rozwój psychomotoryczny
• nastąpił regres nabytych umiejętności
• dziecko jest wybitnie zdolne
• widzimy potrzebę rozpoczęcia zajęć o charakterze rewalidacyjnym
• potrzebujemy diagnozy i opinii w formie pisemnej dotyczącej rozwoju dziecka

REWALIDACJA
WSPOMAGANIE ROZWOJU

Głównym celem oddziaływań rewalidacyjnych (edukacyjnych) jest stymulowanie właściwości intelektualnych i osobowościowych dziecka. Zajęcia rewalidacyjne są prowadzone przez psychologa, mają charakter:

• terapeutyczny - praca z dzieckiem nad wyrównaniem deficytów rozwojowych i kształtowaniem  pożądanych właściwości osobowościowych,
• dydaktyczny - praca z dzieckiem nad uzupełnianiem luk w materiale nauczania,

      Zajęcia rewalidacyjne poprzedza diagnoza funkcjonalna dziecka. Pozwala ona ocenić sposób funkcjonowania w takich sferach jak : naśladowanie, percepcja, motoryka duża i mała, koordynacja wzrokowo-ruchowa, komunikacja oraz czynności poznawcze. Ma na celu poznanie stanu obecnego jak i możliwości rozwojowych, co umożliwia dobranie metod, zdań i materiałów, odpowiednio do indywidualnego poziomu rozwoju dziecka.
      Indywidualny program zajęć rewalidacyjnych oparty jest o wyniki diagnozy funkcjonalnej, ewentualne orzeczenie o niepełnosprawności dziecka oraz konsultacje z rodzicami. Zajęcia edukacyjne często wzbogacane są o techniki motywacyjne wykorzystywane w terapii behawioralnej.

TERAPIA RĘKI

Terapia ręki opiera się na założeniu, że trudności we właściwym poruszaniu i posługiwaniu się dłonią wynikają z nieprawidłowego funkcjonowania w całym układzie motorycznym. Koncentruje się na zwiększeniu zdolności manipulacyjnej w obszarze tak dłoni i palców, jak i całej kończyny górnej. Ma na celu usprawnienie ruchów precyzyjnych palców, polepszenie koordynacji obu rąk, zwiększenie wrażliwości czuciowej dłoni. Obejmuje korekcję chwytu oraz naukę kolorowania, pisania oraz innych umiejętności manualnych.

TERAPIA RĘKI PRZEZNACZONA JEST DLA DZIECI:

• z opóźnieniem psychomotorycznym, zwłaszcza w zakresie motoryki małej
• z podwyższonym lub obniżonym napięciem mięśniowym w obrębie kończyny górnej, również dla osób z porażeniem mózgowym
• mających trudności w zakresie czynności manipulacyjnych, związanych z pracą rąk, oraz w zakresie koordynacji obu rąk
• mających trudności w zakresie czynności samoobsługowych (zapinanie guzików, odkręcanie, wiązanie, ubieranie się, posługiwanie się sztućcami, nawlekanie itp.)
• nielubiących zajęć plastycznych i związanych z pisaniem
• z nieprawidłowym chwytem (np. gdy dziecko chwyta całą dłonią w wieku około 1,5 roku, nieprawidłowo trzyma pisaki)
• z niewystarczającą lub zbyt mocną siłą chwytu i nacisku
• z trudnościami w czynnościach manualnych i wymagających precyzyjnych ruchów palców

MODYFIKACJA ZACHOWAŃ / TERAPIA BEHAWIORALNA

 Stosowana Analiza Behawioralna to dyscyplina naukowa, w której ściśle określone procedury są systematycznie stosowane w celu wykształtowania u dziecka prawidłowych, społecznie pożądanych zachowań. Terapia polega na określeniu przyczyn oraz  procedur postępowania, w sytuacji wystąpienia modyfikowanego zachowania.

ZGŁOŚ SIĘ DO TERAPEUTY, JEŚLI DZIECKO:

• ma trudności w kontrolowaniu reakcji społecznych, emocjonalnych, szczególnie gniewu, agresji, krzyku,
• cierpi na natręctwa, fobie, lęki: sprzeciwia się przy zmianie pomieszczeń, struktur podłoża, natrętnie porządkuje przedmioty, wymaga niezmienności w otoczeniu np. zamyka szafki, układa rzeczy wg. wzoru,
• niechętnie wykonuje polecenia lub narzucone przez innych aktywności: zmiany w czasie zabawy,  występuje „przekorne" niewykonywanie poleceń,
• demonstracyjnie próbuje zwracać na siebie uwagę - samookalecza się, gryzie ręce, uderza głową, wyrywa włosy, ucieka itp.,
• wymusza własną wolę, poprzez ataki złości: tupanie, szarpanie, skakanie, płacz,
• przejawia trudne zachowania podczas wykonywania określonych czynności: ucieczki w czasie  zajęć stolikowych, krzyki podczas mycia rąk, wyrzucania śmieci,
• przejawia zachowania destrukcyjne - niszczenie przedmiotów gospodarstwa domowego, zabawek, mebli, rzucanie przedmiotami,
• przejawia zachowania niebezpieczne i przykre dla innych- szczypanie, gryzienie innych, trudne zachowanie w miejscach publicznych,
• nie respektuje ostrzeżeń oraz zagrożeń - ucieka na ulicę, dotyka gorących przedmiotów,
• prezentuje zachowania zakłócające np. plucie, autostymulacje itp.,
• ma trudności z wykonaniem określonych czynności samodzielnie lub w wyznaczony czasie - niechęć do sprzątania zabawek, wydłużony czas ubierania się, ucieczki przy nadkładaniu klocków itp.

KONSULTACJA ZESPOŁOWA

Konsultacje zespołowe to spotkanie z psychologiem i terapeutami mające na celu określenie charakteru problemu dotyczącego dziecka oraz wskazanie sposobów pomocy lub możliwości jego rozwiązania. Podczas konsultacji można również uzyskać doraźną pomoc psychologiczną, a także uzyskać informacje dotyczące ewentualnych dalszych działań (w przypadku istnienia potrzeby konsultacji logopedycznych, neurologicznych, psychiatrycznych oraz dalszej terapii.). Konsultacje umożliwiają znalezienie odpowiedzi na nurtujące pytania dotyczące zachowań dziecka, jego tempa i poziomu rozwoju. Obejmują zazwyczaj  jedno spotkanie trwające od 60 do 120 minut.

ZGŁOŚ SIĘ NA KONSULTACJE W PRZYPADKU WYSTĄPIENIA:

• problemów w rozwoju dziecka (opóźnienia rozwoju psychoruchowego, całościowe zaburzenia rozwoju - autyzm, Zespół Aspergera, ADHD, zaburzenia z grupy FAS, a także ich podejrzeń)
• trudności w funkcjonowaniu emocjonalnym oraz społecznym dziecka
• trudności szkolnych (dysleksja, dysgrafia)
• zauważanych deficytów w zakresie komunikacji międzyludzkiej
• wszelkich innych objawów niepokojących rodziców
• niewiedzy jak postępować i w jakim kierunku działać w przypadku zdiagnozowania u dziecka niepełnosprawności lub zaburzeń rozwojowych.

ZAJĘCIA GRUPOWE
TRENING UMIEJĘTNOŚCI SPOŁECZNYCH

Forma zajęć grupowych (od 4 do 6 osób) oparta na Treningu Zastępowania Agresji Goldsteina (Trening Umiejętności Społecznych, Trening Kontroli Złości, Trening Wnioskowania Moralnego). Celem zajęć jest wytrenowanie konkretnych zachowań, które ułatwią codzienne funkcjonowanie w szkole, na zajęciach pozalekcyjnych, w środowisku rodzinnym oraz zdobycie umiejętności interpersonalnych umożliwiających efektywne wykorzystanie wiedzy i zdolności uczestników w ich otoczeniu. Metodą pracy jest przede wszystkim odgrywanie ról i nauka poprzez modelowanie oraz ,,odrabianie prac domowych", czyli wprowadzanie nowo nabytych umiejętności w życie pod kontrolą trenera (elementy coachingu). Zajęcia obejmują także przygotowywanie projektów w grupach, gry i zabawy zespołowe oraz elementy relaksacji.

TRENING JEST KIEROWANY DO:

• dzieci i młodzieży z Zespołem Aspergera,
• osób z problemem nieśmiałości,
• osób mających trudności w odnalezieniu się w grupie rówieśniczej,
• osób mało asertywnych,
• osób mających problemy z agresją i radzeniem sobie z emocjami i stresem.

ZAJĘCIA GRUPOWE
ROZWÓJ KOMPETENCJI SPOŁECZNYCH

Terapia w formie zabawy w grupie około 4-6 dzieci wybranych na podstawie podobnego poziomu funkcjonowania. Zajęcia kształtują umiejętności społeczne i komunikacyjne, uczą zabawy i zasad pracy w grupie, poprzez konieczność wzajemnej współpracy dzieci i wspólnej zabawy. Wspierają rozwój społeczny, emocjonalny, a także poznawczy oraz zdolności manualnych, dzięki ćwiczeniom ruchowym, plastycznym oraz ogólnorozwojowym. Rozwijają twórczość i wyobraźnię. Wspomagają rozumienie i posługiwanie się mową.

ZAPISZ DZIECKO NA TERAPIĘ, JEŚLI

• unika kontaktu z innymi dziećmi
• dąży do kontaktu z innymi dziećmi, ale nie potrafi go nawiązać lub utrzymać
• jest bierne w kontakcie z innymi dziećmi, stoi z boku, przygląda się
• przejawia trudne zachowania w kontakcie z innymi dziećmi
• nie potrafi bawić się tematycznie, w udawanie, czy samodzielnie lub z innymi dziećmi
• ma mały kontakt z innymi dziećmi lub z jakiegoś powodu jest on ograniczony
• ma trudności z czekaniem na swoją kolej
• nie potrafi współpracować z drugą osobą
• idzie do przedszkola lub do szkoły, a mamy obawy, że może sobie nie poradzić w grupie dzieci
• jest nieśmiałe i wycofane
• ma opóźniony rozwój społeczno-emocjonalny